güne bir şiir bırak

• ızdırabın tekamülü
  
  dağları bile duyuyorum
  nasıl güldüklerini
  mavi taraflarıyla yukarı aşağı
  ve suyun derinliklerinde
  ağlayan balıkları
  ve deniz zaten
  onların gözyaşları.
  suyu dinliyorum
  içerek sızdığım geceler
  öylesine büyüyor ki hüzün
  saatimde bile duyuyorum sesini
  şifoniyerimin düğmeleri oluyor
  yerde bir parça kağıt oluyor
  ayakkabı çekeceği oluyor
  çamaşırhane bileti
  oluyor
  sigaramın dumanı
  tırmanıyor
  koyu sarmaşıkların mescidine...
  saymaya gerek yok
  o kadar da kötü değil çok az sevilmek
  ya da çok az yaşamak
  asıl sayılması gereken
  duvarlarda asılı.
  işte bunun için doğdum ben
  gül kakmaya doğdum
  ölülerin yollarına.
  
  (bkz: charles bukowski)
  (bkz: consummation of grief)
• maziye karışır sevda yeminim
  bir anda unuttum seni eminim
  gönlümden gönlüne yok bile kinim
  bence artık sen de herkes gibisin ^*