terapi

• terapistime veda edeli aşağı yukarı bir sene oldu. onunla geçirdiğim beş seneyle son bir sene arasında ne farklar var diye düşündüm bugün.
  
  zihnimi bazen işlevini pek de yerine getiremeyen bir misafir odasına benzetiyorum. bir yatak, diğer odalarda yerini bulamamış eşyaların sığdırıldığı bir dolap. yıkanmış çamaşırlar hafta sonu katlanmak üzere hep o yatağa yığılıyor. bir gün duvara asacağım resimler dolabın kenarında, duvara dayanmış vaziyette. hep toplayacağım o odayı ve oraya daha fazla hayat katacağım diyorum. ne var ki hiçbir zaman vakit ayırıp kapıdan içeri girmiyorum, elimdeki yeni bir çamaşır yığını dolu sepeti boşaltmaya geldiğim veya evin diğer odalarında görmeyi ya da görülmesini istemediğim şeyleri bıraktığım anlar haricinde.
  
  terapi süresince o oda bir şekilde derli topluydu. misafir geliyordu çünkü haftada iki gün. hiç olmadı bir süpürür, temiz çarşaf sererdim. içinde zaman geçirilmesi mümkün bir yere dönüştürürdüm, hatta bazen özenip bir vazoya çiçek koyar, mum yakardım. şimdi kapımı çalacak kimse olmadan bunları yapabilir miyim? bilmiyorum. zaman gösterecek.