ölmüş birini özlemek

• anneannemi özlüyorum. güzel yüzünü, huzurlu sesini, şen kahkahasını, yaptığı yemekleri, bana sarılmasını, mis kokusunu... çok çok özlüyorum.
  neredeyse dört sene olacak ama hâlâ daha aklıma gelmediği gün yok.
• ölmemiş birini özlemekten kötü değildir.
• hem de öyle bir özlemek ki…
  kavuşmadıkça sonu gelmeyen, her geçen gün git gide büyüyen..
  bazen gökyüzüne, bazen duvarlara, bazen bir avuç toprağa haykırabiliyorsun.
  sarılsan dinecek biliyorsun ama sarılacak kimseyi bulamıyorsun.
  rüyalarda buluşmanın hayaliyle yaşıyorsun.
• bağrınıza öküz oturur, nefessiz kalırsınız. her gün ama her gün özlüyorum. lanet korona daha 41 yaşında olan canım (bkz: abim)i aldı. bu dünyanın ne adaleti var ne de acıması.
• dedemi özlüyorum,
  bana dedem diye içten sarılışını, şen şakraklığını, arabayı sadece sen al git diyişini anneannemle atişırken kaş göz yapıp gülüşünü çok özlüyorum bu bayram köye gitmek istemiyorum beni kapıda karşılayacak arkamdan el sallayıp su dökecek biri yok artık toprağın bol olsun umarım gittiğin yerde huzurlusundur çok iyi bir adamdın çok iyi bir dedeydin torunların çocukların seninle gurur duydu hep :')
• ne hızlı oldu her şey, güzel insan. güleryüzlü kadın hep özlüyoruz seni.
  
  (bkz: anne)
• hayatımın her anını eksik yaşıyormuşum gibi hissetmek. artık bizimle olmadığı her akla geldiğinde nefes alamadığımı hissetmek. beynimde o neşeli sesi her yankılandığında acıyla gülümsemek.
• yüzün her gün gözümün önünde artık kafamın içinden dertlesiyorum senle. asla cevap veremeyecegin tavsiyeleri boş boş soruyorum sana. evde senin sesinle küfrediyorum televizyon karşısında. sensiz bir değil çok eksiğim baba.
• tam 30 yıl oldu.
  anneannemi çok özledim.
  hiç mi geçmez acısı, hiç mi hafiflemez…
  gidişi hep gözümün önünde.
  yaşadığım 1,5 saati unutmak için,
  30 yıl yetmedi maalesef.
• en acı ozlem. kalbin kanar, yırtılır sanki...